Velen van jullie kennen dat vast wel, op een gegeven moment heb je een liedje in je hoofd, dat er maar niet uit wil, dit overkwam mij vanmiddag, vermoedelijk door het neuriën van een collega.
Omdat ik in niet de precieze naam/titel meer wist moest ik eerst langs Google, en uiteindelijk kiezen voor Kazaa, dat ik normaal gesproken alleen als laatste redmiddel gebruik, maar met wel een 100% garantie in al die jaren.
Het bleek om L’oiseau (Vogel) te gaan uit de serie Belle et Sébastien, een prachtige serie, maar vooral het bijbehorende openingslied bezorgd mij nog steed kippenvel en armhaartjes die overeind staan.
Vandaar dat ik er maar een log aan spendeer, met hieronder de volledige tekst van dit prachtige lied gezongen door René Simard.  klik hier voor het liedje.

L’oiseau

Je connais les brumes claires
La neige rose des matins d’hiver
Je pourrais te retrouver
Le lièvre blanc qu’on ne voit jamais
Mais l’oiseau, l’oiseau s’est envolé
Et moi jamais je ne le trouverai
Car j’ai vu, l’oiseau voler
J’ai vu l’oiseau, je sais qu’il partait
Je l’ai entendu pleurer
Le bel oiseau que le vent chassait

Je voudrais tout te donner
Mais toi pourquoi ne me dis tu rien
Quel est-il ton grand secret
Un secret d’homme
Je le comprends bien
Mais tu sais je peux te raconter
Combien l’oiseau est parti à regret
Si un jour tu m’écoutais
Tu apprendrais tout ce que je sais
L’oiseau part et puis revient
Tu le verras peut-être demain

Si jamais je rencontrai
Ce bel oiseau qui s’est envolé
S’il revient de son voyage
Tout près de toi le long du rivage
Moi vois-tu je lui raconterais
Combien pour toi je sais qu’il a compté
C’est l’oiseau que tu aimais
L’oiseau jaloux je l’ai deviné
S’il revient de son voyage
Je lui dirais que tu l’attendais

Deel dit op:
FacebookTwitterPinterestTrello