Energie – Ode aan Pa

Energie is een dagelijks goed dat we om en in ons voor lief nemen. Het is pas sinds de laatste weken dat dit voor mij een compleet nieuwe betekenis kreeg;
Zo was er de tomeloze energie die Ruud tentoonspreide tijdens zijn vele te overwinnen hindernissen, van hartinfarct tot Syndroom van Lyell, met daartussen de (na)pijn van meerdere keren intuberen, het doorliggen, lijnen in zijn lijf voor controle, medicijnen, eten en beademing, catether, en daar overheen de medicamenten vergiftiging die op een bepaald moment gelijk was aan 2e graads brandwonden! Waar haalt iemand de energie vandaan?
Ook de energie van Dokter Wekken (Regenboogplein in Spijkenisse) was optima forma, zij was het die Ruud thuis vond, want op het moment dat zij binnenkwam zakte hij ineen, vermoedelijk heeft ook haar chauffeur geassisteerd in de 20 minuten durende reanimatie. Dit heeft hem in eerste instantie het leven gered, want voordat het syndroom van Lyell zijn verwoestende werk deed was Ruud al flink opgeknapt, en werden zijn geheugen functies per dag beter. Helaas hebben we alleen niet mogen aanschouwen hoe reddend deze dame heeft opgetreden.

Daarnaast was er de tomeloze energie van de IC medewerk(st)ers, zeg maar de trauma-artsen, van wie ik helaas de namen inmiddels vergeten ben en van het Brandwonden centrum, stuk voor stuk verpleegkundigen en artsen in hart en nieren! Energie in de vorm van betrokkenheid was er ook, zoals die van Yvonne van hartbewaking, die er grotendeels voor had gezorgd dat Ruud naar het Brandwonden centrum ging, en een Anesthesist, assistent Chirurgie en Mariska van het Brandwonden centrum had opgetrommeld, die tesamen de assistent Cardiologie duidelijk hadden gemaakt dat zij Ruud moest loslaten.

Helaas kan of wil niet iedereen de energie opbrengen om het voor een patient zo geriefelijk mogelijk te maken, zoals deels uit het bovenstaande valt op te maken. Dit heeft er helaas toe geleid dat de medicijn vergiftiging veel te laat is opgemerkt, ondanks onze zorg en toespelingen hier op. Het blijkt in dit soort gevallen nog steeds hoe zeer ziekenhuizen (in ieder geval het Zuiderziekenhuis) te kampen hebben met rangen en standen, en hoe moeilijk het is om je nek uit te steken! Voor zover wij na kunnen gaan kan de afdeling Cardeologie nog heel wat Glucose gebruiken, of wellicht is druivensuiker beter, medicijnen zijn even taboe voor ons, maar in ieder geval een behoorlijke pep talk zou daar op zijn plaats zijn!

Één ding is zeker, onze energie om hem nagenoeg iedere dag te bezoeken en afscheid van hem te hebben moeten nemen, vallen totaal in het niet(s) vergeleken bij wat Ruud en sommige medewerk(st)ers etalleerden, en langs deze weg wil ik ze daarvoor bedanken. Misschien dat het er ooit nog eens van komt dit persoonlijk te doen, maar dan zeker niet achter de deuren van een ziekenhuis, want daar heb ik voorlopig mijn buik vol van!

Dan blijft er nog de onverklaarbare Energie in ons huis, die op de dag van het overlijden van Ruud ontstond, dit manisfesteerde zich in allerlei geluiden die we niet konden plaatsen. Ook Tommy heeft die Zaterdagavond op de dag van het overlijden een behoorlijke tijd, dat wij hebben kunnen waarnemen, zittend naar de TL balk in de keuken zitten staren, hij  was in ieder geval heel die avond niet uit de keuken weg te slaan, en kwam ook niet bij ons (liggen). Toch wel sterk dat iemand na zijn overlijden, naar wij vermoeden, nog de energie vindt om ons spiritueel te bezoeken, en we laten bij deze dan ook weten dat het al die jaren mooi is geweest.

Pa: All the best! en Viva la Vida (zijn favoriete uitspraken)

Deel dit op:
FacebookTwitterPinterestTrello