Door de heerlijke najaarszon aangestuurd hebben we gisteren weer eens een wandeling door het Kralingse Bos gemaakt.Ik herinner me nog goed hoe ik als kind daar menig dag heb vertoefd met ons gezin en soms ook de familie.
Zo weet ik mij nog als de dag van gisteren te herinneren dat wij met de Hogendoorns (mijn vaders kant van de familie) tussen de hoge bomen een partijtje voetbal speelden.
Naja, eigenlijk was het meer beuken tussen de bomen, waar wij om beurten de lul waren en als keeper probeerden de vuurpijlen te stoppen.
Iedere keer als we gaan in dit nog steeds prachtige park is het een soort walking down memory lane, want;
Linda leerde hier als klein kind schaatsen, jawel, toen vroor het nog dermate dat er ook op deze plas te schaatsen was.
Linda en ik stil hebben zitten te piekeren toen we terug van een bezoek aan de huisdokter vernamen dat Daniël mogelijk hemofilie had, hij stuurde ons weg met de opmerking te beslissen of we hem wilden houden of laten arboteren, heavy stuff!
Gelukkig is diezelfde middag met een telefoontje naar ik meen het UMC in Utrecht deze diagnose totaal van boord geveegd, simpelweg dat een Moeder die deze ziekte draagt dat nooit aan een zoon kan overdragen!
Ik menig uurtje met de hengel heb doorgebracht aan de waterkant met mijn Vader en de familie.
Wij vele bezoekjes met onze kinderen in hun peutertijd daar hebben rondgelopen, vnl in de Kinderboerderij.Ook waren we nog getuige van een heuse hardloop wedstrijd, jawel, het Kralingse Bos bruist en borrelt nog steeds, maar als ik heel eerlijk ben dan niet echt in de zomer, omdat er dan naar mijn idee iets te veel ‘eettentjes’ staan 😉
Leuke herinneringen. Je tweede foto vind ik het mooist.
EWIK
ja die tentjes maken dan weer veel kapot helaas…
Mooi om zo je herinneringen te delen met ons en met het Kralingse Bos. Heftig verhaal dat hemofolie gebeuren. Goed dat jullie je niet gek hebben laten maken door die huisarts! Prachtige foto’s heb je geschoten op je walking down memory lane!