Ruud bewaarde van alles en kon eigenlijk nooit wat weggooien. Wat we tot nu toe ieder weekeinde zijn tegengekomen valt nauwelijks te beschrijven. Zo was er in iedere kamer een fluitje of ander alarmeringsapparaat, en ook het telefoonnummer van Yarden (Uitvaart). Achteraf gezien vereenzaamde hij veel meer dan we zagen (getuige buurman Wijbeld) en had hij meer (onverwerkt) verdriet bij hem dan we dachten, wij zagen alleen wat hij kwijt wilde, en daar hij niemand tot last wilde zijn… Hij had vermoedelijk al voortekenen gehad, zo had hij al eens door zitten vragen over het hoe en wat bij een hartaanval tijdens een visite, ook lagen er overal pijnstillers, hij was volgens Linda bovenal bang, hoe lang al weten we niet precies.

Ruud hield ook van voorraden aanleggen, je weet maar nooit, hij kocht zich 3x in de ronte, eigenlijk nog meer voor zijn kinderen dan voor hemzelf. Door dit alles wisten we dat we grondig alles door moesten, desnoods 2 of 3 keer door een bepaald vertrek.
Zo kon het gebeuren dat Daniël en Caitlin gisteren mee gingen en op de zolder gingen kijken. Na even wat zaken te hebben doorgenomen riep hij plotsklaps Linda er bij, want wat bleek, tussen al het speelgoed (Lego en Treinen enz) lag een plastic doos met bijna al de gouden sieraden van Linda’s moeder.
Linda had dit eigenlijk al opgegeven, en was zielsgelukkig.
Sari had dit vlak voor haar laatste vakantie eind 2003 verstopt, dit deed ze altijd voordat ze een tijd weg ging, en ze had ook iedere keer weer moeite het terug te vinden.
Dat ze ze dit keer niet terug had gevonden had alles te maken met de problemen die ze toen had, omdat ze een beginnend hersentumor had.
Dus ondanks meninge traan en vermoeienissen een lichtpuntje!

Deel dit op:
FacebookTwitterPinterestTrello